Szary Dzień

Pewnego razu Dzień wstał w bardzo złym humorze. Nie uczesał się i chmurne miał oblicze. Przywdział szary płaszcz i znoszone buty. Usiadł i podparł głowę na dłoniach. Zupełnie jakby całą noc nie spał.
W taki dzień wszystko wydaje się dużo trudniejsze niż jest. A niektóre rzeczy wręcz nieosiągalne. Taki dzień to jest gorszy od ciemnej nocy. Ją można od biedy przespać. Ale co zrobić z takim ponurakiem?

Rok ma 365 dni. Właśnie tyle i już. Każdy z tych dni jest nieco inny chociaż na pierwszy rzut oka wyglądają podobnie. W końcu są dziećmi tego samego Roku.

Kiedy ma się do dyspozycji 365 dni to niesłychane bogactwo. Każdego dnia można zaczynać od nowa. Każdego dnia można coś naprawić. Każdego dnia można coś zepsuć. Albo zmienić bieg wydarzeń. Jeśli tylko tego się chce.

Ponury Dzień podniósł na chwilę głowę. Rozejrzał się z miną smętną. Pokręcił głową niezadowolony. Podrapał za uchem. W końcu podniósł się i owinął szczelniej szarym płaszczem. Zaparzył kawę i posłodził. Bo dzisiaj miał akurat ochotę na słodką. Zmrużył oczy jak kot – ciepła kawa zaczęła płynąć powoli w jego żyłach.
A w głowie usłyszał muzykę. Lekką jak motyl i radosną jak ptaki wiosną. Odchrząknął głośno, żeby zagłuszyć ją nieco. Nie miał nastroju i już. Nie zamierzał tego zmieniać.

– Rusz się… – ściany szeptały mu do ucha – wyrzuć ten stary płaszcz…
Podnieś głowę. Tyle mógłbyś dokonać! Słyszysz muzykę, która gra ci w sercu? – tak mu ściany szeptały do ucha.
– A kysz! – fuknął Dzień w kierunku szeptów.
Z potarganymi włosami i miną kwaśną jak cytryna wyjrzał przez okno. Pogoda była marna. Szarość wszędzie. Smutek i nuda.
– Nie mam zamiaru wychodzić z domu! Będę spał albo jadł cały dzień! – krzyknął do ścian. I skulił się w swoim szarym płaszczu w kącie pokoju.

Nagle usłyszał pukanie do drzwi. Całkiem ciche, ale stanowcze. Nie znoszące sprzeciwu.
– Co u licha? – żachnął się Dzień – nie jestem w nastroju.

Za drzwiami stała mała dziewczynka. Ze śmiesznymi warkoczykami. Drobna i niska. Popatrzyła na Dzień wielkimi oczami, a potem uśmiechnęła szeroko.
– A ja wiem! – zawołała – i wszystkim opowiem!
– Co takiego wiesz? – Dzień aż cofnął się zdumiony.
– Wiem jakiego koloru masz koszulę. Pod tym szarym płaszczem!
– Jaką koszulę…? Skąd wiesz!? Skąd możesz wiedzieć???
– Wszystkim powiem! Albo sam zdejmiesz zaraz ten brzydki szary płaszcz. I stare buty!!! I pobawisz się ze mną!
Dzień stał i patrzył na srogą minę małej dziewczynki. A muzyka w jego głowie zagrała jakby głośniej. I coś w nim zmiękło nagle jakby…
Zupełnie zapomniał. O tym, że każde dziecko wie. I jeśli tylko zechce to głośno to powie. I na nic owijanie się tym płaszczem. I nieuczesana głowa.
Bo jego koszula jest w każdym kolorze tylko nie w szarym. Jest raczej jak patchwork, w którym są wszystkie barwy. A najwięcej takich jakich kto tam chce. Są też wzory i ciapki. I kolorowe obrazy. Wystarczy rozchylić nieco poły płaszcza i od razu widać…
Szara to może być mysz. Ale nie Dzień. Każde dziecko dobrze to wie. Bo dzień może być taki jaki kto tam chce. I nie tylko ten Dzień, ale każdy. Czy to pierwszy czy ostatni z rzędu. Każdy z 365 dni Roku. Bo tyle ma ich Rok. Właśnie tyle – aż tyle!… I już.