Pewnego razu był sobie słoń, który lubił spać przy otwartym oknie
I wcale nie zważał na to, że kiedy pada to podłoga mu moknie
A kiedy wiatr – to głośno trzaskają okiennice
I z hukiem spadają z parapetu na podłogę donice
Rano słoń wszystko sprzątał, wycierał
A wieczorem przed snem znowu okno otwierał…
I chociaż wszystkich to wkurzało
to słoniowi nie przeszkadzało.

Pewnego razu był sobie wielbłąd, który nigdy kopyt nie wycierał
I nawet jeśli deszcz padał to parasolki ze sobą nie zabierał
I kiedy wracał do domu to z mokrej grzywki krople mu ściekały
I na białych ścianach przedpokoju plamy zostawiały.
I chociaż wszystkich to wkurzało
to wielbłądowi nie przeszkadzało.

Pewnego razu był sobie koń, który gdy jadł to chlapał
A kiedy spał to chrapał
A kiedy kichał to prychał
I wszystkich tym od siebie odpychał.
I chociaż wszystkich to wkurzało
to koniowi nie przeszkadzało.

Pewnego razu była sobie zebra, która wciąż się odchudzała
W końcu zrobiła się tak chuda, że prawie już pasków nie miała
Bo się jej paski zapadły w chudym ciele
I wkrótce z tej zebry zostało całkiem niewiele
I trudno było odgadnąć czy naprawdę jest zebrą
Bo gdy paski zniknęły to zrobiło się… wszystko jedno.
I chociaż wszystkich to wkurzało
to zebrze nie przeszkadzało.

Pewnego razu była sobie hiena, która ze wszystkich się śmiała
I wszystkich swoimi długimi palcami wytykała
I plotkowała ciągle o wszystkich których znała
Chociaż na co dzień wielką przyjaźń wobec nich udawała.
I chociaż wszystkich to wkurzało
to hienie nie przeszkadzało.

I tak ulegają różnym słabościom
Twierdząc że ma to coś wspólnego z wolnością
I opinia innych ich nie obchodzi
Bo w życiu o wolność przecież właśnie chodzi
I żyją złudzeniami, czasami trochę w brudzie, czasami w obłudzie
Niby takie porządne zwierzęta – a zachowują się jak ludzie…

 🙂

Pewnego razu była sobie królewna. Była dobra i miła dla wszystkich. I była przekonana o tym, że taka właśnie powinna być. Starała się więc wszystkim pomagać i wszystkich rozumieć. Królewna żyła w swoim świecie, który był wypełniony ważnymi zasadami. Wyobrażała sobie, że wszyscy dookoła żyją w podobnych mikro-światach: pełnych zrozumienia, mądrości i miłości. Tak według niej powinno być. Ale świat nie jest urządzony tak, jak ta czy inna osoba by tego chciała. I całe szczęście. Bo na świecie są miliony osób i koncepcje niektórych z nich bardzo by się nam nie spodobały.
Królewna miała więc swój świat, świat idealnych relacji z innymi i pomagania sobie nawzajem. Niestety żyła wśród innych ludzi i niektórzy z nich ją ranili. To wydawało się królewnie bardzo niesprawiedliwe. Była przecież pomocna i miła. Dlaczego więc nie dostaje tego samego wzajemnie?
Któregoś razu kiedy rozmyślała o tym, odwiedził ją mały dobry Duszek i powiedział:
– Jeśli chcesz pokażę ci inną perspektywę. Tylko musisz być gotowa na wędrówkę po zupełnie innych światach, czasami mrocznych i zimnych.
Królewna chciała, bo chciała jak najwięcej rozumieć.
Dobry Duszek zabrał królewnę na długą wędrówkę. Zaglądali do światów ludzi, którzy żyli obok królewny. Niektóre z tych światów były piękne, wyglądały jak barwne ogrody, pełne kwiatów, ptaków i słońca. Niektóre były pełne powagi i spokoju, wypełnione tylko pracą. Jeszcze inne pełne były pasji, energii, radości życia. A w końcu dotarli do światów, które były zimne, brakowało w nich światła i były całe czarno-białe lub szare. Panował w nich chaos od którego królewnie zakręciło się w głowie. Królewna poczuła się źle. Chciała już wydostać się stamtąd i znaleźć spowrotem w swoim świecie – spokojnym, poukładanym.
Kiedy skończyli wędrówkę Duszek powiedział:
– Teraz rozumiesz dlaczego nie zawsze można liczyć na wzajemność? Jak ktoś, kto nie zna koloru niebieskiego, może patrzeć z przyjemnością na niebo? I jeśli nie zna koloru czerwonego – jak może zachwycić go róża? Wyobraź sobie, że widzisz świat w kolorach czarno-białych lub szarych. Czy byłabyś w stanie zrozumieć kogoś kto widzi tysiące barw?
Królewna zastanawiała się przez chwilę po czym rzekła:
– Ale jak chronić się przed bólem, który zadają inni?
Duszek uśmiechnął się do niej:
– Nie można się przed nim schronić, można nauczyć się go znosić. Masz swój świat. Urządzaj go bez końca, wstawiaj nowe przedmioty – uczucia, słowa, dobre chwile. Poprawiaj go bez przerwy. I wpuszczaj do niego innych ludzi, jak najczęściej. Zwłaszcza tych, których chcesz. Ludzie, którzy dbają o swoje wnętrza, chętnie zapraszają do nich innych ludzi. I wzajemnie zarażają się pasją urządzania. A kiedy będzie ci dobrze w twoim świecie, pomyśl o tych, których wnętrza są puste, zimne i ciemne. Czasami ich świat przypomina pobojowisko. W świecie tych ludzi nie ma zasad, tylko ich podróbki. I chociaż to nie jest ich wina, innego świata mieć nie mogą. A jeśli nawet chcieliby coś zmienić to tylko oni sami mogą to zrobić.
Jeśli twój świat będzie miał mocne podstawy to nic go nie zawali i będzie Twoim schronieniem. A jeśli będzie w nim wielu wspaniałych ludzi, to zranienia będą tylko drobnymi draśnięciami po których nie zostanie nawet ślad. A może nawet w ogóle ich nie odczujesz, tak jakby ugryzł cię mały owad.
 

Królewna nie była do końca przekonana do tego, co mówi dobry Duszek. Pomyślała jednak, że póki nie ma innej drogi, trzeba spróbować pójść tą, którą doradzał. Bo to ostatecznie było lepsze niż zatrzymanie się w miejscu i rozpamiętywanie przykrości jakie nas spotykają. Zajęła się więc urządzaniem swojego wnętrza. Układała myśli, postanowienia, zasady. Obok poukładała marzenia i pragnienia. Do tego dołożyła pasje i zainteresowania. A potem zaczęła liczyć. Policzyła ludzi, których chciałaby zaprosić do swojego świata. Tych, którzy ją kochali, lubili, wspierali, pomagali, rozśmieszali, uczyli, chcieli spędzać z nią czas, obdarowywali, dawali to co mieli w sobie najlepsze. Było ich naprawdę sporo i zajmowali sporą część jej wnętrza. Słyszała ich śmiech, dobre słowa, ciepłe życzenia. Od tego wszystkiego w jej świecie robiło się cieplej i jaśniej.
A potem chciała policzyć tych, którzy ją ranili. Było ich całkiem niewielu, dużo mniej niż tych poprzednich. Mogła ich zmieścić w małej szufladzie rzeczy nieważnych w swoim wnętrzu. I tak właśnie zamierzała zrobić. Ale wtedy znowu pojawił się dobry Duszek i powiedział:
– Nie wrzucaj ich do tej szuflady. Oni nie są tak całkiem nieważni. Nie po to pokazałem ci ich światy, żebyś ich całkiem odrzuciła. Kształtują ciebie tak samo jak pozostali. A nawet jeszcze bardziej. Tamci są ważną częścią twojego świata, są jak schronienie przed zimnem. Ale ci drudzy są właśnie tym zimnem. Kto z nas potrafiłby docenić ciepłe mieszkanie, gdyby nigdy nie zaznał mrozu jaki zimą panuje na zewnątrz? Kto potrafiłby docenić chłodną wodę gdyby nigdy nie męczył się w upale? Postaw ich na półce i patrz na nich codziennie. I bądź zawsze przygotowana na to, że są obok. Aż w końcu staną się niewielką ale całkiem zwyczajną częścią twojego życia. I wtedy już nie będą w stanie cię zranić.

Pewnego razu był sobie słup ogłoszeniowy. Zielony kapelusz miał na czubku głowy. A kiedy zimą śnieg padał, kapelusz w białą czapę się zmieniał i niemal na oczy mu spadał.
Słup był tęgawy i dosyć wysoki a przy tym bardzo elegancko się nosił. Przystrojony barwnymi ogłoszeniami i afiszami, różnej jakości i wagi. Nie można było nie zwrócić na ten słup uwagi.
Toteż dumny był z siebie i  z całą pewnością wysoko by nos zadzierał – gdyby tylko natura zechciała, żeby takowy miał. Na szczęście słupy ogłoszeniowe nosów nie mają i pewnie tylko dlatego ich nie zadzierają.
Słup tak był przekonany o byciu od innych lepszym, że nie dostrzegał nic wokoło. Patrzył przed siebie nie drgnąwszy nawet, wysoko trzymając czoło. Nie widział także smukłej latarni, która  tuż obok stała i skrycie do niego od wielu już tygodni wzdychała. Posyłając mu z góry pełne uwielbienia spojrzenia. Na jego kapelusz, męską posturę i eleganckie ogłoszenia. Co wieczór ciepłym kręgiem światła słup obejmowała. A on usypiał w jej jasnych ramionach choć nigdy nie spojrzał nawet w jej stronę. Wciąż tylko z góry na świat spoglądając. I nawet jednego krótkiego spojrzenia smukłej latarni nie poświęcając.
Można by sądzić, że taka zgrabna i pełna światła, rozkochać może w sobie każdego. Lecz z słupem nie było tak łatwo. Bo słup w uczuciach jest do niczego.
Na zewnątrz barwny, z wszystkich stron atrakcyjny, w środku ma pustkę wielką. Wygląda na to, że smukła latarnia, póki co pozostanie… singielką.

Pewnego razu był sobie kot w szaro-białe pasy. Z długimi wąsami. Uwielbiał swoje kocie życie, choć nudził się czasami. Spoglądał wtedy z dachu na ludzi kręcących się w dole. I kiedy tak patrzył to miał ochotę popukać się po czole. 

Dokąd ten pośpiech, skąd ten rozgardiasz? Biegną wciąż za czymś lecz nic nie łapią. O mało się który nie przewraca. Kot to przynajmniej z niektórych wypraw z myszą w swych zębach wraca. Jeśli coś robić to z jakimś sensem. Większym lub mniejszym trochę. Chyba że ktoś na takie bieganie po prostu ma ochotę. Czasami kot – też mu się zdarza – biega za swoim ogonem. I wtedy też zupełnie bez sensu kręci się w którąś stronę. Ale to przecież jest jakaś zabawa i można to robić bez celu. I to ma sens większy choć tego nie pojmie tak wielu. Ludzie się spieszą bo gdzieś nie zdążą: do pracy, z pracy, na spotkanie, autobus. Dlaczego jednak nie wyjdą wcześniej, oto dla kota jest rebus. W końcu gdy tak pędzą to też wyglądają, jakby za własnym gonili ogonem. Bo tak się kręcą bardzo nerwowo to w jedną to w drugą stronę. Tylko, że radości z tego nie mają, tylko w depresję jakąś wpadają. I narzekają. Albo coś robią czego nie lubią : zakupy, porządki, przyjęcia. Spinają się, przejadają, pieniędzy wciąż zbyt dużo wydają. Przejmują się rzeczami, które tak szybko mijają, że o niektórych nie pamięta się już na drugi dzień. I z tych wszystkich dyskusji, zabiegów i starań zostaje ledwie cień. I kiedy któryś o refleksję się pokusi, to wtedy dochodzi do wniosku, że się w tym wszystkim dusi. Że usiadłby jak ten kot chętnie na dachu i popatrzył przez chwilę na ludzi w dole. I chętnie by się, patrząc na to wszystko, popukał po czole.

Kot leniwie po dachu spaceruje. Spogląda to w górę, to w dół. Nie czuje strachu. Rozprostowuje szaro-białe łapy, przeciąga się powoli. Cieszy się swoim kocim życiem. Bo nie ma nic ponad to życie. I wystawia wąsy długie do słońca. Spieszyć się zbytnio nie ma po co, bo na koniec każdy z nas zdąży. Obyśmy tylko – tak pędząc przed siebie bez namysłu – zbyt szybko nie dotarli do końca.