Skrzat

Dni skrzata były do siebie podobne. Wykonywał to, co do niego należało, bo w ten sposób wypełniał swój udział w społeczności, do której należał. Nauczono go pracy i tego, że trzeba być przydatnym. Starał się więc pracować rzetelnie. Jednak czuł, że jego życie dzieli się jakby dokładnie na pół. Na to, które wypełnia praca i obowiązki. I na drugie, zupełnie inne życie – kiedy pomiędzy szeleszczącymi stronicami grubych książek przeżywa przygody o jakich nawet nie marzy za dnia i poznaje bohaterów, którzy chyba tylko w książkach być mogą.

Czy znacie uczucie miłości do książek? Takiej bezgranicznej i bezwarunkowej? Miłości zaczynającej się zupełnie niewinnie od wsadzania nosa pomiędzy kartki, żeby poczuć ich zapach? Wertowania ich i delektowania ich fakturą. Aż po głaskanie okładki. A potem, kiedy zaczyna się czytać, powoli, z każdym zdaniem i każdą kolejną przełożoną stronicą, znika wszystko co jest wokół a w głowie wyrasta zupełnie nowy świat, który nas porywa, pochłania i pozwala całkowicie zmienić perspektywę widzenia i rozumienia. To nie tylko drobny, czarny druk i słowa za słowami. To alternatywna rzeczywistość, która wydaje się namacalna. I nie chodzi tutaj o jakieś beztroskie błądzenie myślami w chmurach czy pustą rozrywkę. Bo nie dla takich książek traci się głowę. Chodzi o książki, które są jak wrota do różnych prawd o świecie. I nagle jak na kręcącym się globusie widzimy jak świat wygląda z wielu stron… I wiemy, że ciągle jeszcze wiele przed nami i że nigdy nie dowiemy się wszystkiego. Co nie przeszkadza nam poszukiwać dalej, w kolejnych dziełach, i zatracać się w czytaniu całkowicie.

Skrzat bardzo kochał książki. Nie dlatego, że chciał uciekać od rzeczywistości. Chciał ją lepiej rozumieć, chociaż wiedział, że rozumienie rzeczywistości wcale nie ułatwia życia. Z drugiej strony – jego życie wcale nie było trudne. Po prostu czuł, że należy do tych wszystkich światów a nie tylko do tego tutaj. I było to zupełnie nietypowe dla skrzatów. Skrzaty raczej nie czytały książek. Zajmowały się porządkowaniem rzeczywistości a nie czytaniem. Tak już było. To jednak przecież nic złego być trochę innym niż wszyscy.

Pewnego ranka skrzat wstał jak zwykle. Przeciągnął się i zaczął szykować do pracy. Nagle usłyszał mocne pukanie do drzwi. Otworzył je powoli i zdziwił się. W drzwiach stała pani Lisica, bardzo zdenerwowana.
– Skrzacie! – krzyknęła – gdzie ty się podziewasz??? Tłum stoi pod kawiarnią i czeka na twoją kawę!
– Jak to??? O tej porze?-zdziwił się skrzat.
– Jest już prawie południe – powiedziała Lisica.
Skrzat zbladł. Najwyraźniej zaspał. Pierwszy raz w życiu! Co z ziębami? Co z bezpańskimi kotami? Co z małymi myszątkami???
– Szybciej – ponaglała go Lisica – wystarczy, że Borsuk nie ma dzisiaj towaru w sklepie!
No ładnie! I tak wszystko się zawaliło. Zięby zaspały. Bezpańskie koty wróciły z łazęgi w okrojonym składzie. Myszątka nie poszły do szkoły a pan Borsuk nie przyjął towaru i musiał odesłać klientów. Skrzat parzył kawę w takim pośpiechu, że w końcu się poparzył. A kawa wyszła jakaś mniej smaczna…

Popołudniu skrzat z bardzo strapioną miną wędrował do biblioteki pana Sowy. Po drodze spotkał Lisa, który nie oszczędził mu cierpkich słów w związku z dzisiejszymi wydarzeniami. Skrzat nie bardzo umiał się wytłumaczyć. I właściwie… tak za bardzo nie chciał. No bo co? Zdarzyło mu się! Raz! Zawsze wszystko było w porządku. I terminowo. Czy ten jeden raz spowoduje jakiś koniec świata???
Pan Sowa spojrzał na skrzata znad grubych okularów. Pokręcił głową i wręczył mu nowiutką książkę. Książka była gruba i pachnąca. Takie książki skrzat lubił najbardziej.
– Nie martw się- powiedział pan Sowa, który był bardzo mądry – wkrótce zapomną i wszystko będzie jak dawniej…
– Właśnie! Jak dawniej! – odparował skrzat – a jeśli ja już tak nie chcę? Jeśli chcę, żeby było inaczej?
– Inaczej czyli jak? – zapytał pan Sowa.
– Nooo… nie wiem. Inaczej… – skrzat spuścił głowę. Wziął pod pachę grubą książkę i powędrował do swojego mieszkanka.